Een gezellig of een zakelijk kopje koffie…?

23 juni 2020

Een greep uit de praktijk van een Wmo-consulent;

Vrijdagochtend 11.00 uur: een huisbezoek met een echtpaar naar aanleiding van een melding voor huishoudelijke ondersteuning. Een kopje koffie wordt ingeschonken en het echtpaar begint te praten over de situatie van meneer die veel zorg nodig heeft. Hij is geheel afhankelijk van zijn vrouw, die van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat voor hem klaar staat, of eigenlijk klaar moet staan.

Thuiszorg hebben ze alleen voor het douchen, verder willen ze het liefst alles zelf in handen houden. Zij heeft een aantal spoedcursussen gedaan rondom het verstrekken van medicatie en andere kleine zorghandelingen.

Klagen doen ze beide niet, maar als ik verder vraag blijkt het dat mevrouw niet die fitte dame op leeftijd is die ze zich voordoet. Naast diverse operaties aan een versleten heup en knieën, wordt de artrose in de handen steeds erger. Het voeren van het huishouden gaat eigenlijk niet meer, al wil ze het niet toegeven. Meneer maakt zich zorgen over haar en vindt dat ze teveel van zichzelf vraagt. Hij voelt zich schuldig dat hij zoveel van haar vraagt, maar is anderzijds zo blij dat het op deze manier nog kan. De kinderen wonen ver weg en kunnen niet wekelijks helpen. Hij moet er niet aan denken in een verpleeghuis te moeten wonen zonder zijn vrouw en zonder zijn prachtige uitzicht over de polder. “Het uitzicht is mijn geluksmomentje elke dag, de seizoen veranderingen zijn prachtig. Zonder dit zou ik een stuk minder gelukkig zijn. Het zijn de kleine dingen die het leven mooi maken.”

Ik neem nog een slok van mijn koffie terwijl ik kijk naar dit gelukkige echtpaar. Dit zijn de verhalen die mijn werk zo mooi maken. Meegesleept door het verhaal besef ik mij dat ik hier niet alleen ben om gezellig een kopje koffie te drinken, maar dat ik hier ben om te kijken of dit echtpaar recht heeft op een indicatie voor huishoudelijke ondersteuning. Desondanks heb ik al veel over het echtpaar gehoord zonder dat ik een vragenvuur op hen heb afgeschoten.

Het werk als Wmo-consulent is vaak tegenstrijdig, je wilt klanten de ruimte geven om hun verhaal te vertellen om zo voldoende informatie te krijgen. Anderzijds wil je eigenlijk alleen weten wat je moet weten zodat je snel kan handelen binnen hun hulpvraag. Een lijstje afwerken voelt alsof je lopende band werk doet en het niet uitmaakt wie je voor je heb zitten terwijl het vaak toch gaat om maatwerk.

Wanneer ik kijk naar collega’s en de manier van hun gesprekken dan zit daar veel verschil in. Waar de een heel zakelijk blijft en het lijstje afwerkt, is de ander open, verteld iets over zichzelf en geeft de klanten het gevoel dat zij alles mogen vertellen.

Als consulent is dit iets waar je soms nog wel eens mee stoeit. Zelf ben ik meer iemand die graag de klanten laat vertellen over hun leven, om zo de persoon achter diegene die voor je op de bank zit te leren kennen. In je achterhoofd zit wel dat lijstje met informatie die je nodig heb voor je indicatie.

Maar wat is nou goed en waar doe je goed aan? Moet je professioneel blijven omdat je de professional bent? Anderzijds wil je geen toneelstuk spelen, je bent dan wel aan het werk maar dat betekent niet gelijk dat je jezelf anders moet voordoen. Hoe vind je de goede balans tussen jezelf  en de Wmo-consulent? Natuurlijk is het een feit dat je op dat moment werkt als Wmo-consulent, maar waar zit de scheiding tussen menselijk en zakelijk zijn?

Zelf vind ik het belangrijk dat de klant het gevoel moet hebben dat zij gelijkwaardig zijn aan mij. Ondanks dat ik op dat moment de professional ben op mijn vakgebied, zij zijn de professional over het kunnen van hun eigen leven. Door een gelijkwaardig gesprek te hebben, waar ruimte is voor het gezellige kopje koffie, maar waar anderzijds ook ruimte is voor de kritische vragen kom je vaak het verst. Door de gelijkgestemdheid die op dat moment aanwezig is kunnen beide partijen hun verhaal doen zonder dat ze zich te goed of te min voelen tegenover de andere partij.

Of dat het beste is? Geen idee, maar het is wel hetgeen waarbij ik mij het beste voel.

Terug naar overzicht